Memoires

Vanavond, zo tussen 20u en 21u, was ik te vinden op Facebook. Geen speciaal of uniek feit, aangezien ik, ten gevolge van mijn recente sociale netwerkverslaving (the struggle is real), dikwijls/vaak/eigenlijk altijd aanwezig, al dan niet bewust, ben op dit sociale platform.

Het was tijdens dat uur dat een vriendin op "den chat", gelijk ze zeggen, mij de gelijkenis voorhield tussen Bridget Jones (iconisch personage van Helen Fielding, nvdr.) en mezelf. Aangezien ik zwartharig ben met bruine ogen en Bridget blond is met blauwe kijkers volgde ik haar niet direct en kon ze - vrij terecht - op een "Wa zegde gij nu" rekenen.

Na navraag bij eerder vermelde vriendin verklaarde zij nader dat het vooral de gemeenschappelijke karakteriële eigenschappen waren die de vergelijking bij haar spontaan deed ontstaan. (over dat spontaan ben ik niet zo heel zeker, maar het is een goede, trouwe vriendin, dus laat ik het maar even zo).

Prompt bekeek ik de film en kwam tot de constatatie dat er, hoewel ik nog nooit in onderbroek op straat ben gegaan, inderdaad heel wat overlappingen bestonden tussen Bridget en mij. Het ongemak bij stiltes, de nood deze op te vullen met pure onzin, de lompe bewegingen en de slechte timing bij ongeveer alles. Ik besloot dat er dus maar één logisch gevolg uit dit alles kon getrokken worden: ik moest ook een dagboek bijhouden.

En dus bij deze start ik vanaf morgen - technisch gezien "vandaag" (het is al voorbij één uur - ik geraak echt nooit op tijd mijn bed in- en ja ik moet morgen werken) met een dagboek. En deze keer houd ik het vol. Niet zoals toen op mijn 12e verjaardag waar ik om de maand eens iets neerpende. Niet zoals toen.

Mocht ik ooit belangrijk genoeg worden (met de nadruk op "mocht"), breng ik ze uit onder het mom van "memoires". Beschouw uzelf gerust onder de gelukkigen die dat moment uit eerste bron vernomen.

De tetanus scare

Het was twaalf uur 's nachts. Op een vrijdag. Naar goede gewoonte lag iedereen reeds in zijn bed. Niet in slaap, gewoon reeds in zijn bed. Ik was bezig mijn kleren van mijn bed naar mijn bureaustoel te verhuizen toen het gebeurde. Onaangekondigd, onverwacht en compleet verrast, trapte ik in een punaise. Mijn voet werd onaangenaam aangevallen door dat witte ding dat volledig in mijn voet was gekropen. Enkel het kopje hing er nog uit. Ik slikte, maar schreeuwde niet. Koen en dapper als ik was trok ik onverschrokken dat punaisetje eruit. Het bloedde en ik voelde me niet goed worden, maar hield toch stand.

Ik zou uiteraard geen hypochonder zijn als het daarbij bleef. Ik zou op inspectie moeten gaan en moeten nagaan of het geen verroeste punaise was. Helaas was het antwoord ja. Wat volgde was een serie "oehs" en "aahs" en "ik ga sterven" en "breng mij naar de spoed". Maar niemand die reageerde. Enkel mijn broer die boos werd om zijn slaaprust die door mij steeds werd uitgesteld.

En toen maakte ik een cruciale fout. In plaats van mezelf te verzekeren dat ik het, inmiddels, goed ontsmet had, tikte ik wikipedia in in mijn browser en zag ik mezelf letter voor letter het woord "tetanus" spellen. Ik ga niet herhalen wat daarover te lezen viel, maar het was gruwelijk en de dood was onvermijdelijk.

Nu volledig in paniek, verzekerde ik mijn ouders dat ik geen rust zou vinden alvorens mij een spuitje werd gezet. Het was immers reeds 12 jaar geleden en volgens de alom betrouwbare site wikipedia beschermt die spuit je maar 10 jaar. Mijn vader had snel door dat als ik niet sliep, hij dat zeker niet ging doen en nam zich voor niet naar de spoed te gaan maar wel even de dokter van wacht op te bellen (het was ondertussen 1u).

En dat deed ik. Die meldde dat nu een spuitje zetten "geen avance" had en dat ik mocht gerust zijn en mij geen zorgen hoefde te maken over mijn wonde van die verroeste punaise. Ik herhaalde nogmaals dat het om een VERROESTE punaise ging. En hij herhaalde nogmaals dat ik me "geen zorgen" hoefde te maken. Ik kon dus gaan slapen, zonder zorgen en zonder spuitje. Al vertrouw ik die dokter voor geen meter.

Ik ga maandag dus om mijn spuitje.

Gewoon, schrijven.

Jongens, wat schrijf ik toch graag. Mezelf helemaal verliezen in de grammatica en spelling van een tekst, niets leukers. Een komma verwijderen omdat die daar niet hoort om hem daarna weer terug te plaatsen omdat hij daar toch hoort.

Jammer dat ik daar altijd moet achterkomen op een onmenselijk uur tijdens de werkweek. Mijn brein speelt een vuil spelletje. En ik geef er gewoon aan toe. Ik kan niet anders. Slapen kan ik later nog genoeg. Ik moet alles nu schrijven. Nu de inspiratie uit mijn vingers loopt en de woorden op mijn scherm verschijnen alsof het niets is. Morgen kan die bron immers uitgeput zijn en dan zit ik daar. Met een halfafgewerkte blog. Niet netjes. Ook al is het nog maar één zin die er bij moest.

Nu is hij tenminste af.

Orde en netheid

Er zijn twee soorten mensen in deze wereld: slordige en georganiseerde.
Mijn kamer en auto verraden meteen in welke categorie ik thuishoor.  Nochtans, heb ik al vele malen getracht er iets aan te doen. Dan installeerde ik een systeem met dozen waar ik dingen inworp die zeker/misschien/helemaal niet wegmochten. Of ik startte een kalender waarop ik bijhield hoe lang mijn kamer al netjes lag met een DVD als beloning wanneer ik mijn langste limiet gehaald had. Maar het probleem bleef. Mijn kamer en auto bleven een stort. en al vind ik vaak orde in de chaos, toch verloor/verlies ik nog veel. Er gaat echt- en da's jammer genoeg een feit- geen dag voorbij waarop ik niet maniakaal naar mijn portemonnee of sleutels moet zoeken. Ja, ik ben een wandelend cliché. Mijn persoonlijk dieptepunt was enkele maanden geleden. Ik had nog maar net een treinbiljet naar Oostende gekocht en tegen de tijd dat ik op het perron (twee) stond, was het weg. Zo ineens. alsof iemand mij een lesje wou leren. Het was trouwens de eerste keer in lang dat ik eens op tijd in het station was. Doe ik dus niet meer.

"Ai, nee wat hebt ge dan gedaan?" Het enige badass ding dat ik kon doen: een nieuw ticket kopen. Het laatste dat ik wou die dag was ook mijn waardigheid verliezen tegenover conducteurs, die toch altijd uitgaan van de badwill van hun reizigers.

Ach, het zijn zulke dagen die me sterken als mens. En waarop ik me optrek aan andere mensen die net zo zijn als ik en die het wel ver geschopt hebben. Want, was het niet ene Albert Einstein die zei: alleen een genie vindt orde in de chaos.

Zeldzame momenten

In (zeldzame) momenten van zelfreflectie en overpeinzing, durf ik wel eens herinneringen op te halen. Dat deze niet allemaal even goed zijn, spreekt vanzelf. Het gaat bij sommige van die gedachten soms zo ver dat er letterlijk weer een onaangenaam gevoel me bekruipt. Toen ik vandaag, geheel toevallig, mijn memoires (klinkt beter dan "tweets") aan het overlopen was, kwam ik op dit pareltje terecht:

In één tel werd ik naar dat moment heen gekatapulteerd. Alsof het gisteren was, voelde ik de schaamte en de roodheid op mijn wangen. Alsook de gevoelens van bedrog jegens de bibliothecaresse die me verzekerde, VERZEKERDE, dat het wel zou lukken. Dat mijn studentenkaart het ook in de bib van Heverlee wel zou doen. Dat ik mij niet belachelijk zou maken. En dat ik niet onder het poortje zou moeten kruipen. Dat laatste kon zij natuurlijk niet voorspellen. Alhoewel, ik wed dat zij, in (zeldzame) momenten van zelfreflectie en overpeinzing nog eens goed lacht wanneer zij hieraan terugdenkt.

Feitelijke beschrijvingen: moet kunnen.

Drukke weken en weekends hebben is "so overrated". Ik ben vaak de eerste om dit toe te geven en om  ook naar dit motto te leven. Toch is een kantering op til. Deze week heb ik immers drie (!) volle dagen buitenshuis doorgebracht zonder morren en zonder verplichting. Gewoon omdat ik dat wilde. Na de ge-wel-di-ge - echt woorden schieten te kort- musical "14-18 (ja, ik ben zo iemand die daar naar gaan kijken is en de suprematie van Studio 100 verder in stand houdt (sue me)) begon ik aan de legendarische Halloweentocht in het al even legendarische Lebbeke. Jammer genoeg ben ik niet snel bang te krijgen en doorstond ik de griezels met veel bravoure. Ik ben hier -uiteraard- niet aan het pochen, maar echt gewoon feiten aan het weergeven. Hoogtepunt van mijn weekend bevond zich echt letterlijk aan het weekeinde: de Boekenbeurs. Alwaar ik Niels Albert mocht ontmoeten, fotograferen en een boek laten signeren. Ook foto's met Piet Huysentruyt en Ben Crabbé konden niet uitblijven. al dan niet met hun toestemming. En ook al wisten ze er niet echt van.

En het beste hou ik voor het laatst: ik heb ook tickets weten op de kop te tikken voor One Direction.
En dus zal ik ook het weekend van 13 juni buitenshuis doorbrengen: zonder morren en zonder verplichting.

Tot dan.

Het loopt de laatste tijd weer te spuigaten uit. En ik wil stoppen, want ik weet dat het mij vroeg of laat weer in moeilijkheden brengt. En we kennen het allemaal. Een dringende taak die wordt opgelegd en die zo snel mogelijk (lees: gisteren) af moet geraken, want het eindresultaat is dringend (lees: gisteren) nodig. Zulke taken, dus, waar thuis aan voort gewerkt moet worden. Maar daarvoor ging ondergetekende haar tv-avond niet opzeggen. We weten namelijk allemaal wat één gemiste aflevering bij Familie betekent: een regelrechte ramp, gedaan met volgen. Of dat small talk met collega's onmogelijk wordt bij het missen van het finalespel van "De Slimste Mens", zelfs op VIER. Dus, stellen we uit. We stellen die belangrijke taak van morgen uit tot NA al dit kwalitatief entertainment. Tot we helemaal moe en uitgeput, en met bezwaard gemoed aan die taak beginnen moeten. Tot het 23.00 u is en de laatste ziel gaan slapen is, omdat iedereen morgen werken moet. Tot je beseft, "shit, ik ga hier langer aan bezig zitten dan ik dacht." En tot je beseft dat "Efkes rap de computer opzetten"  een illusie is. Tot je beseft dat je computer, om 23.00 u, echt, absoluut, kan onmogelijk anders die 52 updates NU moet doorvoeren. Tot je beseft dat je Telenet een dikke leugenaar is en helemaal niet de snelste is. Tot je beseft dat zelfs Google Chrome vastlopen kan. En tot je uiteindelijk beseft dat het zo niet verder kan. En dat je niet meer aan uitstellen doet.

Tot de volgende belangrijke taak.